Take me to the moon (I'll see who I am)
In Regina Hübner’s work, everything seems simple, obvious.
So in loving, a single-screen video installation, the viewer first sees a huge, solid blue image. In the background soundscape are sounds that rise from a busy street. Suddenly, two half-moons appear in what becomes a sky, entering the screen from the right and left. They appear vertically – which is quite rare – and move slowly towards each other. For a moment, they cover each other and form a perfect whole. The journey does not stop however, and they move away from each other until they leave the screen as they entered it.
Simplicity, emotion, empathy, meditation... all these feelings, these states, and probably other underlying ones, pass over the viewer. He receives an image that is addressed to him, an improbable image that really acts as... a mirror. Watching this show, we experience a suspended moment where reality mixes with the surreal and gives us pause to think, to feel differently, and to reexamine our vision of the world, therefore our vision of us, what we are and what we are not.
We find in loving the attraction of Regina Hübner for this fascinating object that is the mirror: who looks at what or whom? Does the mirror exist only by its reflection of a sometimes distorted reality? What is on the back of the mirror? What matters: the reflected object? Its reflection?
In loving, Regina Hübner also employs another artifice that she uses quite often, the composite image, the digital collage, or simply two inverted images that are superimposed to give life to a third image, always improbable but which always makes sense. There is certainly, in this extremely simple gesture, a powerful reminiscence of the initial gesture of the sculptor that was the artist, this desire to give meaning through form.
Thus, these two half-moons that seek out each other, as if attracted or fascinated, reach the perfect form, that of two halves that have found themselves, have completed each other, united in a moment of ephemeral grace, but who will also soon disunite and move away from each other. Here we recognize quite easily a metaphor of love affairs. Moreover, the artist reveals that this work is the answer to a personal questioning.
This light that reaches the viewer and in which he is immersed, leads him to a state of altered consciousness, a state of weightlessness that is reminiscent of that felt at the spectacle of the character who freezes in the middle of a jump into the reflecting-pool[1] by Bill Viola. These timeless images, outside of reality, aim to impact the viewer, to let him imagine another world, a superimposed universe, just like in Haruki Murakami's novel 1Q84[2] in which two moons coexist every now and again, each moon refers to a slightly different world. If in this novel it is also a question of the difficulty of the relationship with the world and with others, in loving there is furthermore this quest for universality to which is added a consuming fascination for the universe in which humans are “lost”. In another of her works, this concept is expressed by one of the twenty-one Protagonists who participate in Anonymus dedicated to Vally[3]:
Poiché la luna è cielo a noi e noi alla luna,
che cosa ci accomuna,
se non il desiderio che ci fa specchio,
e insieme ci consuma?
Because the moon is heaven for us and we for the moon,
what do we have in common,
if not this desire in which we each gaze at our own reflection
and we consume ourselves?
Regina Hübner is not a video artist as we understood them to be from the 60s to the 90s, a period of emergence, artists who have chosen or experimented only in this medium: Nam June Paik, Steina and Woody Vasulka, then the generation of Bill Viola, Gary Hill, John Sanborn, Thierry Kuntzel and many others.
She is above all a transdisciplinary contemporary artist who adjusts the media according to her journey, her encounters and the adequacy of the medium in relation to the concept, to the story that gives birth to the work.
Drawing, experimental photography, captured or live performances, objects/subjects and... video are the media she uses. But what in all likelihood defines her best is her journey as a woman whose artistic creations are the expression of a singular life in which precision and concision give her work the universal dimension that we receive and perceive.
It is this dimension that reveals the quality of Regina Hübner's approach. She sometimes describes her approach as that of the person who, with each question that life asks her, seeks the answer and eventually finds it in a field of clover where she picks the one that has four Leaves!
Simplicity is certainly characteristic of Regina Hübner's work. We have touched with our eyes, we have been touched by this image, and we have the feeling that everything has been said about the question of this feeling and its relation to the temporal dimension.
During the suspended time of this show, we are given to live an experience of which we know only the real duration, that of the time of the video but which, seemingly, could be something different, something very personal.
Gabriel Soucheyre, August 2018
Translation French/English by Kevin Metz
First published on occasion of Regina Hübner - loving - Nuit Blanche Paris 2018, 2018.
Gabriel Soucheyre, curator, vlogger, videographer, editor of Turbulences Vidéo (quarterly magazine), director of Galerie de l’Art du Temps and, since 1984, of VIDEOFORMES International Hybrid and Digital Arts Festival, Clermont-Ferrand.
[1] The Reflecting Pool, Bill Viola, video, 1977-79
[2] 1Q84, Haruki Murakami, novel, 2011/2012
[3] Anonymus dedicated to Vally, Regina Hübner, 21 Protagonists, text-transcription, video, audio, book Anonymus Regina Hübner and symposia, 2000/2003
Take me to the moon (I'll see who I am)
Dans l'œuvre de Regina Hübner tout semble simple, évident.
Ainsi dans la pièce loving, une installation vidéo mono-écran, ce qui est offert tout d'abord au spectateur est une immense image unie, bleue. Une ambiance sonore de fond, les bruits qui montent d'une rue animée. Soudainement, deux demi-lunes apparaissent dans ce qui devient un ciel, entrent dans l'écran par la droite et la gauche. Elles se présentent — comme assez rarement — verticales et se dirigent lentement l'une vers l'autre. L'espace d'un instant, elles se recouvrent puis forment un ensemble parfait. La course ne s'arrête cependant pas et elles s'éloignent l'une de l'autre jusqu'à quitter l'écran comme elles y sont entrées.
Simplicité, émotion, empathie, méditation ... tous ces sentiments, ces états, et probablement d'autres sous-jacents, traversent le spectateur. Il reçoit une image qui lui est adressée, une image improbable mais qui agit véritablement comme ... un miroir. On vit, à regarder ce spectacle, un moment suspendu où le réel se mélange au surréel et nous donne à penser, à ressentir autrement, à revisiter notre vision du monde, donc de nous, ce que nous sommes et nous ne sommes pas.
On retrouve dans loving l'attrait de Regina Hübner pour cet objet fascinant qu'est le miroir : qui regarde quoi ou qui ? Le miroir n'existe-t-il que par son reflet d'une réalité (parfois déformée) ? Qu'est-ce qui se trouve au verso du miroir ? Qui importe : l'objet reflété ? Son reflet ?
Dans loving, Regina Hübner a aussi recours à cet autre artifice qu'elle utilise assez souvent, l'image composée, le collage numérique, ou tout simplement deux images inversées qui se superposent pour donner vie à une troisième image, toujours improbable mais qui toujours fait sens. Il y a certainement dans ce geste extrêmement simple comme une réminiscence puissante du geste initial du sculpteur que fut l'artiste, cette volonté de donner sens par la forme.
Ainsi ces deux demi-lunes qui vont à la rencontre l'une de l'autre, comme attirées, fascinées, atteignent la forme parfaite, celle de deux moitiés qui se sont trouvées, se sont complétées, unies dans un moment de grâce éphémère mais qui vont aussi bientôt se désunir et s'éloigner l'une de l'autre. On reconnait ici assez aisément une métaphore de l'aventure amoureuse. D'ailleurs, l'artiste dévoile que cette pièce est la réponse à un questionnement personnel.
Cette lumière qui atteint le spectateur et dans laquelle il se trouve immergé, l'entraine vers un état de conscience altéré, un état d'apesanteur qui n'est pas sans rappeler celui ressenti au spectacle du personnage qui se fige en plein saut dans the reflecting-pool [1] de Bill Viola. Ces images, hors du temps, hors du réel, visent à impacter le spectateur, à lui laisser imaginer un autre monde, un univers superposé, tout comme dans 1Q84[2] le roman d'Haruki Murakami dans lequel deux lunes coexistent par moment, chaque lune réfère à un monde légèrement différent. Si dans ce roman il est question aussi de la difficulté du rapport au monde et à l'autre, dans loving il y a en sus cette quête de l'universalité à laquelle se rajoute une fascination consumante pour l'univers dans lequel les humains sont "perdus". Dans une autre de ses œuvres, ce concept est exprimé par l'un des vingt et un Protagonists qui participent à Anonymus dedicated to Vally[3] :
Poiché la luna è cielo a noi e noi alla luna,
che cosa ci accomuna,
se non il desiderio che ci fa specchio,
e insieme ci consuma?
Parce que la lune est le paradis pour nous et nous pour la lune,
qu’avons-nous en commun,
si ce n’est ce désir où l’on se mire
et on se consume ?
Regina Hübner n'est pas une artiste vidéaste comme on l'a entendu dans les années soixante jusqu'aux années quatre-vingt-dix, période d'émergence, d'artistes ayant choisi ou expérimenté uniquement sur ce médium : Nam June Paik, Steina et Woody Vasulka, puis la génération de Bill Viola, Gary Hill, John Sanborn, Thierry Kuntzel et bien d'autres.
Elle est avant tout une artiste contemporaine transdisciplinaire qui s'autorise les médias selon son parcours, ses rencontres et l'adéquation du médium par rapport au concept, à l'histoire qui donne naissance à l'œuvre.
Dessin, photographie expérimentale, performances captées ou en direct, objets/sujets et ... vidéo sont les médias auxquels elle a recours. Mais ce qui vraisemblablement la définit le mieux, c'est son parcours de femme dont les créations artistiques sont l'expression d'une vie singulière dans lesquelles la précision et la concision confèrent à son œuvre cette dimension universelle que nous recevons et percevons.
C'est cette dimension qui révèle la qualité de l'approche de Regina Hübner. Elle décrit parfois sa démarche comme celle de la personne qui à chaque question que lui pose la vie, cherche la réponse et la trouve au bout du compte lorsque dans un champ de trèfles elle cueille celui qui a quatre feuilles !
La simplicité est certainement la marque de Regina Hübner. Nous avons touché du regard, nous avons été touchés par cette image, et nous avons la sensation que tout a été dit sur la question de ce sentiment et de son rapport à la dimension temporelle.
Le temps suspendu de ce spectacle, il nous est donné de vivre une histoire dont nous ne connaissons que la durée réelle, celle du temps de la vidéo mais qui, de toute évidence, pourrait être tout autre, quelque chose de très personnel.
Gabriel Soucheyre, Août 2018
First published on occasion of Regina Hübner - loving - Nuit Blanche Paris 2018, 2018.
Gabriel Soucheyre, commissaire, vlogger, vidéaste, dirige la publication de Turbulences Vidéo (magazine trimestriel) et Galerie de l’Art du Temps et, depuis 1984, VIDEOFORMES Festival International d'Arts Hybrid and Numériques, Clermont-Ferrand. www.videoformes.com
[1] The Reflecting Pool, Bill Viola, vidéo, 1977-79
[2] 1Q84, Haruki Murakami, roman, 2011/2012
[3] Anonymus dedicated to Vally, Regina Hübner, 21 Protagonists, text-transcription, video, audio, book Anonymus Regina Hübner and symposia, 2000/2003
Take me to the moon (I'll see who I am) – Gabriel Soucheyre
Bring mich zum Mond (Ich werde verstehen, wer ich bin)
In Regina Hübners Werk scheint alles einfach, offensichtlich.
So sieht der Betrachter in loving, einer single-channel Videoinstallation, zunächst ein riesiges, einfarbiges blaues Bild. Im Hintergrund erklingen Geräusche, die von einer belebten Straße heraufklingen. Plötzlich erscheinen zwei Halbmonde in dem, was zu einem Himmel wird, und dringen von rechts und links in den Bildschirm ein. Sie erscheinen vertikal – was ziemlich selten ist – und bewegen sich langsam aufeinander zu. Für einen Moment überschneiden sie sich und bilden ein perfektes Ganzes. Die Reise endet jedoch nicht, und sie entfernen sich voneinander, bis sie den Bildausschnitt so verlassen, wie sie ihn betreten haben.
Einfachheit, Emotion, Empathie, Meditation all diese Gefühle, diese Zustände und wohl noch andere, die zugrunde liegen, ziehen über den Betrachter hinweg. Er erhält ein Bild, das an ihn gerichtet ist, ein unwahrscheinliches Bild, das in Wirklichkeit als… Spiegel fungiert. Beim Betrachten dieses Schauspiels erleben wir einen Moment der Schwebe, in dem sich die Realität mit dem Surrealen vermischt und uns zum Nachdenken, zu einem diversen Fühlen und zum Überdenken unserer Weltanschauung und somit unserer Sicht auf uns selbst, was wir sind und was wir nicht sind, anregt.
In loving finden wir die Anziehungskraft, die dieses faszinierende Objekt, der Spiegel, auf Regina Hübner ausübt: Wer betrachtet was oder wen? Existiert der Spiegel nur durch seine Reflexion einer manchmal verzerrten Realität? Was befindet sich auf der Rückseite des Spiegels? Was zählt: das reflektierte Objekt? Sein Spiegelbild?
In loving verwendet Regina Hübner auch ein anderes Artefakt, das sie recht häufig verwendet, nämlich das zusammengesetzte Bild, die digitale Collage oder einfach zwei umgekehrte Bilder, die übereinandergelegt werden, um ein drittes Bild zu erschaffen, das zwar immer unwirklich ist, aber immer Sinn ergibt. In diesem äußerst einfachen Vorgehen steckt sicherlich eine starke Reminiszenz an die ursprüngliche Geste der Bildhauerin, die die Künstlerin war, dieses Verlangen, durch die Gestalt Bedeutung zu verleihen.
So erreichen diese beiden Halbmonde, die einander suchen, als wären sie voneinander angezogen oder verzaubert,
die perfekte Form zweier Hälften, die sich gefunden haben, sich ergänzt haben und in einem Moment flüchtiger Anmut vereint sind. Doch bald werden sie sich wieder trennen und voneinander entfernen. Hier erkennen wir leicht eine
Metapher für Liebesbeziehungen. Darüber hinaus offenbart die Künstlerin, dass dieses Werk die Antwort auf eine persönliche Fragestellung ist.
Dieses Licht, das den Betrachter erreicht und in das er eintaucht, versetzt ihn in einen Zustand veränderten Bewusstseins, einen Zustand der Schwerelosigkeit, der an den erinnert, den man beim Anblick der Figur empfindet, die mitten in einem Sprung in den reflecting-pool[1] von Bill Viola erstarrt. Diese zeitlosen Bilder außerhalb der Realität zielen darauf ab, den Betrachter zu beeinflussen, ihn eine andere Welt vorstellen zu lassen, ein überlagertes Universum, genau wie in Haruki Murakamis Roman 1Q84[2], in dem zwei Monde hin und wieder koexistieren und jeder Mond auf eine leicht andere Welt verweist. Wenn es in diesem Roman auch um die Schwierigkeit der Beziehung zur Welt und zu anderen geht, so gibt es in loving außerdem diese Suche nach Universalität, zu der eine verzehrende Faszination für das Universum hinzukommt, in dem sich die Menschen „verloren“ fühlen. In einem anderen ihrer Werke wird dieses Konzept von einem der einundzwanzig Protagonisten ausgedrückt, der an Anonymus dedicated to Vally[3] teilnahm:
Poiché la luna è cielo a noi e noi alla luna,
che cosa ci accomuna,
se non il desiderio che ci fa specchio,
e insieme ci consuma?
Da der Mond für uns Himmel ist und wir Himmel für den Mond,
was verbindet uns,
wenn nicht das Verlangen, das für uns Spiegel ist,
und uns zugleich verzehrt?
Regina Hübner ist keine Videokünstlerin im Sinne der 60er bis 90er Jahre, einer Zeit des Aufbruchs, als Künstler sich ausschließlich für dieses Medium entschieden oder damit experimentiert haben: Nam June Paik, Steina und Woody Vasulka, dann die Generation von Bill Viola, Gary Hill, John Sanborn, Thierry Kuntzel und vielen anderen.
Sie ist vor allem eine transdisziplinäre zeitgenössische Künstlerin, die die Medien entsprechend ihrer Erfahrungen, ihrer Begegnungen und der Angemessenheit des Mediums im Verhältnis zum Konzept und zur Geschichte, aus der das Werk entsteht, anpasst.
Zeichnung, experimentelle Fotografie, aufgezeichnete oder Live-Performances, Objekte/Subjekte und... Video sind die Medien, die sie verwendet. Aber was sie wohl am besten definiert, ist ihr Weg als Frau, deren künstlerisches Schaffen Ausdruck eines einzigartigen Lebens sind, in dem Präzision und Prägnanz ihrem Werk die universelle Dimension verleihen, die übermittelt und wahrgenommen wird.
Es ist diese Dimension, die die Qualität von Regina Hübners Ansatz offenbart. Sie beschreibt ihre Herangehensweise manchmal als die einer Person, die auf jede Frage, die ihr das Leben stellt, nach einer Antwort sucht und sie schließlich auf einem Kleefeld findet, wo sie das Kleeblatt mit vier Blättern pflückt!
Einfachheit ist zweifellos ein Merkmal von Regina Hübners Werk. Mit unseren Augen haben wir sie erfasst, von diesem Bild wurden wir ergriffen und wir haben das Empfinden, dass alles über die Frage dieses Gefühls und seiner Beziehung zur zeitlichen Dimension gesagt wurde.
Während der aufgehobenen Zeit dieser Aufführung erleben wir eine Erfahrung, von der wir nur die tatsächliche Zeit kennen, die der Dauer des Videos entspricht, die aber scheinbar etwas anderes, etwas sehr Persönliches sein könnte.
Gabriel Soucheyre, August 2018
Erstmals publiziert anlässlich von Regina Hübner - loving - Nuit Blanche Paris 2018, 2018.
Übersetzung Englisch/Deutsch, Regina Hübner, 2024.
Gabriel Soucheyre, Kurator, Vlogger, Videokünstler, Herausgeber des vierteljährlichen Magazins Turbulences Vidéo, Leiter der Galerie de l'Art du Temps und seit 1984, des VIDEOFORMES International Hybrid and Digital Arts Festival, Clermont-Ferrand. www.videoformes.com
[1] The Reflecting Pool, Bill Viola, Video, 1977-79
[2] 1Q84, Haruki Murakami, Roman, 2011/2012
[3] Anonymus dedicated to Vally, 21 Protagonists, text-transcription, Video, Audio, Buch Anonymus Regina Hübner und symposia, Regina Hübner, 2000/2003
Take me to the moon (I'll see who I am) – Gabriel Soucheyre
Ինձ տար լուսին (կտեսնեմ՝ ով եմ) - Գաբրիել Սուշեյրը
Ռեգինա Հյուբների գործի մեջ ամեն ինչ թվում է պարզ, ակնհայտ։
Այդպես է նաև սիրելով միաէկրան վիդեո ինստալյացիայում, երբ դիտողը հենց սկզբում տեսնում է հսկայական, ամբողջությամբ կապույտ պատկեր: Հետին պլանում հնչում են ձայներ, որ գալիս են բանուկ փողոցից: Հանկարծ երկու կիսալուսիններ են հայտնվում այս երկնքում՝ աջից և ձախից մտնելով էկրան։ Նրանք հայտնվում են ուղղահայաց, ինչը բավական հազվադեպ է, և դանդաղ շարժվում են միմյանց հանդիման: Մի պահ սրանք համընկնում են՝ կազմելով մի կատարյալ ամբողջություն։ Ճանապարհորդությունը, սակայն, չի դադարում, և կիսալուսինները հեռանում են միմյանցից՝ դուրս գալով էկրանից ինչպես և հայտվել էին:
Պարզություն, զգացմունք, կարեկցանք, մտորում... այս բոլոր զգացմունքները, այս վիճակները և, հավանաբար, թաքնված ուրիշներ, անցնում են դիտողի միջով: Նա ընկալում է մի պատկեր, որն ուղղված է իրեն. անհավանական մի պատկեր, որն իսկապես գործում է որպես... հայելի։ Դիտելով այս ներկայացումը՝ մենք ապրում ենք կասեցված մի պահ, երբ իրականությունը միախառնվում է սյուրռեալի հետ՝ դադարի պահ ընծայելով մեզ՝ մտածելու, այլ կերպ զգալու և վերանայելու համար աշխարհի մեր տեսլականը և հետևաբար նաև մեր մասին տեսլականը, թե ինչ ենք մենք և ինչ չենք:
Սիրելով -ի մեջ մենք տեսնում ենք Ռեգինա Հյուբների հետաքրքրվածությունն այս յուրօրինակ առարկայի նկատմամբ, որ հայելին է. ով ինչի՞ն է նայում կամ ո՞ւմ: Արդյո՞ք հայելին գոյություն ունի միայն երբեմն աղավաղված իրականության իր արտացոլմամբ: Ի՞նչ կա հայելու հետևում: Ի՞նչն է կարևոր՝ արտացոլված օբյե՞կտը, թե՞ դրա արտացոլանքը:
Սիրելով-ում Ռեգինա Հյուբները նաև օգտագործում է մեկ այլ հնարք, որը նա բավական հաճախ է բանեցնում․ միացյալ պատկեր, թվային կոլաժ կամ պարզապես երկու շրջված պատկերներ, որոնք մակադրված են երրորդ պատկերին կյանք հաղորդելու նպատակով․ պատկեր, որը միշտ անհավանական է, բայց և իմաստալից: Այս չափազանց պարզ ձևում անշուշտ քանդակագործի սկզբնական ժեստի մի հզոր հիշեցում կա, երբ արվեստագետը ձևի միջոցով արտահայտում է իմաստը:
Այսպիսով, միմյանց փնտրող, իրարով հիացած այս երկու կիսալուսինները հասնում են այն կատարյալ ձևին, երբ երկու կեսեր գտնում են, լրացնում միմյանց՝ հպանցիկ մի պահի միավորվելով, բայց նաև շուտով բաժանվում և հեռանում միմյանցից: Այստեղ հեշտությամբ ճանաչելի է սիրային հարաբերությունների փոխաբերությունը։ Ավելին, արվեստագետը բացահայտում է, որ այս աշխատանքն անձնական հարցադրման պատասխանն է։
Լույսը, որ հասնում է դիտողին և որի մեջ նա ընկղմվում է, վերջինիս տանում է դեպի փոփոխված գիտակցության, անկշռության վիճակ։ Սա հիշեցնում է Բիլ Վիոլայի այն կերպարին, որ գործողության մեջտեղում սառչում է Արտացոլող ավազանի մեջ ցատկելիս[1]: Այս հավերժական, իրականությունից դուրս պատկերները նպատակ ունեն ազդել դիտողի վրա, թույլ տալ նրան պատկերացնել մեկ այլ աշխարհ, մի տիեզերք, ինչպես Հարուկի Մուրակամիի 1Q84 [2] վեպում, ուր երկու լուսիններ գոյակցում են՝ յուրաքանչյուրը լինելով մեկ այլ աշխարհի մաս: Եթե այս վեպում նույնպես խոսքը աշխարհի և ուրիշների հետ հարաբերությունների դժվարության մասին է, ապա սիրելով-ում կա նաև ունիվերսալության որոնում, որին ավելանում է տիեզերքի հանդեպ կլանող հիացմունքը, որում մարդիկ «կորել են»: Նրա մեկ այլ ստեղծագործության մեջ այս գաղափարը արտահայտված է քսանմեկ գլխավոր Հերոսներ-ից մեկի կողմից, ով մասնակցում է Anonymus dedicated to Vally-ում [3]:
Poiché la luna è cielo a noi e noi alla luna,
che cosa ci accomuna,
se non il desiderio che ci fa specchio,
e insieme ci consuma?
Որովհետև լուսինը մեզ համար դրախտ է, իսկ մենք՝ լուսնի համար,
ի՞նչ ընդհանուր բան ունենք,
եթե ոչ այս ցանկությունը, երբ յուրաքանչյուրս նայում ենք մեր արտացոլմանը
ու սպառում ինքներս մեզ:
Ռեգինա Հյուբները այնպիսի վիդեոարտիստ չէ, ինչպիսին մենք պատկերացրել ենք 60-ականներից մինչև 90-ականները միջնոցի առաջացման շրջանում, երբ այնպիսի արվեստագետներ, ինչպիսինք էին Նամ Ջուն Փայքը, Սթեինա և Վուդի Վասուլկաները, իսկ անուհետև նաև Բիլ Վիոլան, Գարի Հիլը, Ջոն Սենբորնը, Թիերի Կունցելը և շատ ուրիշներ փորձարկումներ էին անում միայն այս միջնոցում:
Նա, նախևառաջ, ժամանակակից տրանսդիսցիպլինար արվեստագետ է, ով միջնոցը հարմարեցնում է իր անցած ճանապարհին, իր հանդիպումներին և հղացքի համարժեքությանը, ստեղծագործության ծնունդ առնող պատմությանը:
Նկարչությունը, փորձարարական լուսանկարչությունը, նկարահանված կամ կենդանի փերֆորմանսները, օբյեկտները/սուբյեկտները և... վիդեոն այն մեդիաներն են, որոնք նա օգտագործում է: Բայց այն, ինչ, ամենայն հավանականությամբ, սահմանում է նրան լավագույնս, դա նրա ճանապարհորդությունն է որպես կին, որի գեղարվեստական ստեղծագործությունները եզակի կյանքի արտահայտություններ են, որտեղ ճշգրտությունն ու հստակությունը տալիս են նրա աշխատանքին այն համընդհանուր չափումը, որը մենք ստանում և ընկալում ենք:
Հենց այս չափումն է բացահայտում Ռեգինա Հյուբների մոտեցման որակը: Նա երբեմն նկարագրում է իր մոտեցումը որպես այն մարդու կեցվածք, ով կյանքի յուրաքանչյուր հարցին փնտրում է պատասխան և ի վերջո գտնում է այն երեքնուկի դաշտում, որտեղ ընտրում է այն մեկը, որն ունի չորս տերև:
Պարզությունը, անշուշտ, բնորոշ է Ռեգինա Հյուբների ստեղծագործությանը։ Մենք դիպչել ենք մեր աչքերով, մեզ հուզել է այս պատկերը, և մենք ունենք այն զգացողությունը, որ ամեն ինչ ասվել է այս զգացողության հարցի և դրա առնչության ժամանակավոր չափման մասին:
Այս ներկայացման կասեցված ժամանակահատվածում մեզ տրվում է ապրելու մի փորձ, որի իրական տևողությունը միայն տեսահոլովակի ժամանակահատվածն է, բայց որը, իրականում, կարող է տարբեր լինել ու շատ անձնական:
Գաբրիել Սուշեյրը, օգոստոս 2018
First published on occasion of Ռեգինա Հյուբների – սիրելով-ի կապակցությամբ, Nuit Blanche Paris 2018 թ.,2018
Translation English/Armenian, Susanna Pilosyan, editor Nare Sahakyan, 2024.
Gabriel Soucheyre, curator, vlogger, video artist, editor of Turbulences Vidéo (quarterly magazine), director of Galerie de l’Art du Temps and, since 1984, of VIDEOFORMES International Hybrid and Digital Arts Festival, Clermont-Ferrand. www.videoformes.com
[1] Արտացոլող ավազան, Բիլ Վիոլա, վիդեո, 1977-79
[2] 1Q84, Հարուկի Մուրակամի, նովել, 2011/2012
[3] Anonymus dedicated to Vally, Ռոգինա Հյուբներ, 21 Protagonists, տեքստ-տրանսկրիպցիա, վիդեո, աուդիո, գիրք Anonymus Regina Hübner and symposia,Regina Hübner, 2000/2003